നീ സ്നേഹിച്ച, താലോലിച്ച, പരിപാലിച്ച ആരെല്ലാം 

നെഞ്ചകങ്ങളില്‍നിന്നും പറിച്ചെറിഞ്ഞാലും; 

നീ ഒറ്റയാകുന്നില്ല... 

പറിച്ചെറിയാത്ത, 

അണച്ചമര്‍ത്തുന്ന ഒരു നെഞ്ചകം 

നിനക്കായ് തുടിക്കുന്നു... അമ്മ. 

നിന്‍റെ നെഞ്ചകത്തിന്‍റെ താളം ആദ്യമറിഞ്ഞതും 

ആ നെഞ്ചകംതന്നെ... 

ആ മിടിപ്പിന്‍റെ താളമാണ് നീ ആദ്യം കേട്ട സംഗീതം. 

ഇന്നും ആ മിഴിക്കുമ്പിളിനുള്ളില്‍ 

ഒരു നിറവായ് നീ തുടിക്കുന്നു. 

ആദ്യം കൂട്ടുകൂടിയതും പിണങ്ങിയതും 

പിന്നെ നീ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് എങ്ങലടിച്ചു 

ചേര്‍ന്നുനിന്നതും ആ വാത്സല്യച്ചൂടിനോടാണ്.

നിന്‍റെ നോവാറ്റുന്നതിനും 

ശാഠ്യമകറ്റുന്നതിനുമായി 

എത്രയോ ഇരവിന്‍റെ സുഖസുഷുപ്തിയും

പകലിന്‍റെ കൗതുകങ്ങളും 

അവള്‍ അറിയാതെപോയി...

ജീവന്‍റെ സുഗന്ധമവള്‍

എത്ര പൊള്ളിയാലും 

എത്ര വേനലിലും

നിനക്കായ് ഒരു ചില്ല  

വാടാതെ, ഇലകൊഴിയാതെ

നീട്ടിനില്‍ക്കും... തണലായ്...

ആ ചില്ല വിട്ടോടിയെങ്കില്‍

വീണ്ടുമതില്‍ ചേക്കേറുക;

വാതില്‍ച്ചാരാതെ 

കാത്തിരിക്കുന്നു

നിനക്കായ്...

പ്രാണന്‍റെ ചെപ്പുടയുമ്പോഴും

ഉടഞ്ഞ പ്രാണന്‍റെ കണങ്ങള്‍ 

ഒപ്പിത്തടുത്തെടുത്ത് 

നിന്‍മുഖം ഹൃദയത്തിലാഴ്ത്തി

നിന്‍ പിന്നിലൊരു ആത്മനിഴലായ്

മറുപിറവിയെടുക്കുമവള്‍...