യേശുവിനെ കാണാന് ദൂരെനിന്നു വന്ന അവര് മൂന്നുപേരായിരുന്നു.
എന്റെ രാജ്യത്തുള്ളവര് അവരെ വിളിക്കുന്നത് രാജാക്കന്മാരെന്നാണ്.
ആംഗലേയഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന നാടുകളില് മിക്കയിടത്തും അവര് ജ്ഞാനികളെന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. എനിക്കുമിഷ്ടം ജ്ഞാനികളെന്ന് അവരെ വിളിക്കാനാണ്. രാജാക്കന്മാരെന്ന വിളിപ്പേരുകൊണ്ട് എന്തുചെയ്യാനാകുമെന്ന്എനിക്കറിയില്ല.
അവരെ ജ്ഞാനികളായി കാണാനാണ് ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നത്.
അവര് ജ്ഞാനികളായിരുന്നു, വലിയ ജ്ഞാനികള്.
അവര് വലിയ അന്വേഷികളായിരുന്നല്ലോ.
പലരുടെയും മതപ്രകാരം അന്വേഷണത്തില് ആരംഭിക്കുന്നതാണ് ജ്ഞാനം.
അവര് ഒരു നക്ഷത്രത്തെ കണ്ടു.
അതിലെന്താണിത്ര വലിയ കാര്യമെന്നു നിങ്ങള് ചോദിച്ചേക്കാം.
എല്ലാവരും നക്ഷത്രങ്ങള് കാണാറുണ്ടല്ലോ.
ശരിയാണത്.
പക്ഷേ നക്ഷത്രങ്ങള് കാണാന് നമുക്കു മുകളിലേക്കൊന്നു നോക്കേണ്ടതുണ്ട്.
അതെല്ലാവരും ചെയ്യുന്ന ഒരു കാര്യമല്ല.
നിങ്ങള് അവസാനം നക്ഷത്രം കണ്ടതെന്നാണ്?
നിങ്ങള് മുകളിലേക്കൊന്നു നോക്കിയിട്ട് എത്രനാളായി?
അവര് ഒരു നക്ഷത്രത്തെ കാണുക മാത്രമല്ല ചെയ്തത്, നക്ഷത് രം നിമിത്തം ഒരു സന്ദേശംകൂടി കാണുകയായിരുന്നു.
നക്ഷത്രത്തില് അവര് കണ്ടത് ഒരടയാളമാണ്;
അതിനര്ത്ഥം തീറ്റ, കുടി, കാമം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങള് മാത്രം ചിന്തിക്കുന്ന മൃഗങ്ങളെപ്പോലെയോ കീടങ്ങളെ പോലെയോ ചുറ്റുവട്ടങ്ങളില് തല പൂഴ്ത്തി നിന്നവരായിരുന്നില്ല അവരെന്നാണ്.
അവര് വിശ്വസിച്ചു - അതിരുകള്ക്കപ്പുറത്തുള്ളതിനെ, ഈ ലോകത്തിന് അടിസ്ഥാനമായതിനെ
ഈ ലോകത്തില്നിന്നു വ്യത്യസ്തവും ഇതിലൂടെ കാണപ്പെടുന്നതുമായ മറ്റൊരു ലോകത്തെ.
ഇപ്പറഞ്ഞതാണു ശരിക്കും ജ്ഞാനം.
തങ്ങളുടെ കണ്ണുകളെയല്ല അവര് വിശ്വസിച്ചത്,
തങ്ങള് കാണുന്നതിനപ്പുറത്തൊന്നുമില്ലെന്നും അവര്ക്കു വിശ്വസിക്കാനാകുമായിരുന്നില്ല.
കാണപ്പെടുന്നതിനപ്പുറത്തും കാര്യങ്ങളുണ്ടെന്ന് അവര് വിശ്വസിച്ചു.
അവര് ദൈവവിശ്വാസികളായിരുന്നു.
അവിശ്വാസികള് ആകെ വിശ്വസിക്കുന്നത് സ്വന്തം കണ്ണുകളെയാണ്.
വിശ്വാസികള്ക്ക് പക്ഷേ അവയെ മാത്രം ആശ്രയിക്കാനാവില്ല; കാണപ്പെടുന്നത് അവരില് പുതിയ ചോദ്യങ്ങള് ഉണര്ത്തുന്നു.
ആ മൂന്നുപേരെ തലയാട്ടി വിളിക്കുകയായിരുന്നു അവര് കണ്ട നക്ഷത്രം.
എങ്ങോട്ടേയ്ക്കോ അതവരെ ക്ഷണിച്ചു; അതവര് സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
എന്തുകൊണ്ടാവാം അവര് നക്ഷത്രത്തെ പിഞ്ചെന്നത്?
എനിക്കു കൃത്യം അറിയില്ല.
ഈ ലോകത്തില് പുതുതായി എന്തോ സംഭവിക്കാന് പോകുകയാണെന്ന്,